(Gr.: διαπεδεσις) is het uittreden van bloedcellen uit haarvaten en kleine aders in de omgevende weefsels, zonder verwonding van de vaatwanden. Het verschijnsel was reeds aan Hippokrates bekend, als gevolg van een prikkeling.
In het begin van de vorige eeuw namen Addison en later Waller het uittreden van rode en witte bloedcellen bij ontsteking waar, hetgeen volgens Cohnheim aan een, wel is waar zelfs microscopisch niet zichtbare, verandering van de vaatwanden moet worden toegeschreven. Aan de diapedesis van de witte bloedcellen, die vooral bij ontstekingen zeer sterk is, gaat een phase vooraf, waarin de cellen in het vat tegen de wand liggen. Tijdens het doortreden verandert de vorm van de leucocyten voortdurend.
