Alexéi Wasiljewitsj Soewarow, graaf van Soewarow-Rymnikski, prins Italijski of Soeworow, een vermaard Russisch veldheer, geboren den 25sten November 1729 in Finland uit een Zweedsch geslacht, nam deel aan den Zevenjarigen Oorlog, zag zich in 1762 benoemd tot kolonel van het Astrakansche regiment grenadiers, voerde bij den Poolschen opstand van 1768 het bevel bij de bestorming van Krakau, rukte overwinnend voorwaarts tot Lublin en keerde na de eerste verdeeling van Polen als generaal-majoor naar Petersburg terug.
In den oorlog tegen de Turken zegepraalde hij in 1774 bij Kosloedgi. Na zijne bevordering tot luitenant-generaal ontving hij in 1780 het bevel, tegen de oproerige volken in den Caucasus te velde te trekken; daar bragt hij na bloedige gevechten de Lesghiërs tot onderwerping en werd tot generaal der infanterie en tot gouverneur der door hem veroverde gewesten benoemd. Den lsten October 1781 behaalde hij bij Kinburn eene overwinning op de Turken, — voorts in 1788, gesteund door de Oostenrijkers onder den prins van Saksen-Coburg, bij Foksjani, alsmede in 1789 aan de Rymnik, weshalve hij den eernaam van Rymnikski ontving en tot Duitsch en Russisch rijksgraaf verheven werd. Den 22sten December 1790 veroverde hij stormenderhand de vesting Ismaïl en joeg er de inwoners over den kling. Na het sluiten van den vrede werd hij gouverneur van Jekaterinoslaw, de Krim en de veroverde gewesten aan den mond van de Dnjestr en bleef eenige jaren in Cherson, waar hij de kustverdediging in orde bragt. Aan den Poolschen opstand van 1794 maakte hij spoedig een einde door de bestorming van Praga en de inneming van Warschau, waarna hij bevorderd werd tot generaal-veldmaarschalk.
Hierop begaf hij zich naar zijn landgoed Kantsjanski in het gouvernement Nowgorod, totdat in 1799 keizer Paul hem met het opperbevel over de troepen belastte, welke met de Oostenrijkers in Italië tegen de Franschen zouden strijden. Hij versloeg laatstgenoemden den 27sten April bij Cassano, den 17 den I8den en 18 den Julij aan de Trebbia en den 15 den Augustus bij Novi, veroverde Alessandria en verjoeg in den tijd van 5 maanden den vijand uit geheel Opper-Italië. Daarop trok hij naar Zwitserland, om zich met Korsakow te vereenigen. Zijn togt over de St. Gotthard ging vergezeld met verbazend groote moeijelijkheden en kostte hem het derde deel van zijn leger, de grootste helft van zijne paarden, alle lastdieren, benevens het geschut en een trein. Toen hij eindelijk het dal van de Rijn bereikte, ontving hij het berigt, dat de Bondgenooten inmiddels bij Zürich door Masséna, aan de Linth door Soult en bij Mollis door Mólitor waren geslagen. Hij aanvaardde derhalve door Graauwbunderland den terugtogt naar Italië en vandaar, als generalissimus van alle Russische legers, in Januarij 1800 naar Rusland. Nog vóór zijn terugkeer echter viel hij wegens verwaarloozing van weinigbeteekenende Keizerlijke dienstbevelen in ongenade, bereikte in ziekelijken toestand den 2 den Mei 1800 Petersburg, en overleed aldaar den 18 den Mei daaraanvolgende. Alexander I deed te zijner eere in den keizerlijken tuin der hoofdstad een reusachtig standheeld verrijzen, en de „Briefwisseling van Soewarow over den Russisch-Oostenrijkschen veldtogt van 1799” is door von Fuchs in het licht gezonden. — Zijn zoon Arkadij Alexéiwitsj Soewarow, geboren in 1783, nam deel aan den veldtogt van 1807, werd luitenant-generaal en verdronk in 1811 in de Rymnik. — Diens zoon Alexander Arkadjewitsj Soewarow-Rymnikski, prins Italijski, geboren in 1805, een Russisch staatsman en generaal, diende in den Caucasus en in Polen, werd meermalen met zendingen belast naar Duitsche Hoven, zag zich in 1848 benoemd tot gouvemeur-generaal der Oostzee-provinciën, in 1861 tot militair gouverneur van Petersburg en in 1866 tot inspecteur-generaal der infanterie. Hij werd tevens generaal der infanterie, adjudant-generaal en lid van den Rijksraad.
