Reliëf of verheven werk noemt men een kunstgewrocht, hetwelk op een vlak figuren levert, die min of meer uit dat vlak te voorschijn treden. Het bekleedt alzoo eene plaats tusschen de beeldhouw- en de schilderkunst, en komt met de eerste overeen in bewerking en met de laatste in wijze van voorstelling. Het plastisch beginsel staat op den voorgrond in de eenvoudige, rustige reliëfs der Grieksche kunst, en het schilderachtige in de volle compositiën van die der Romeinsche. Reeds bij de oude Assyriërs en Babyloniërs had men reliëfs, maar prachtig zijn vooral de Grieksche, bepaaldelijk die van Phidias, namelijk de friezen en metopen van het Parthenon, welke tot op onzen tijd zijn bewaard gebleven.
Bij de Romeinen werden de reliëfs allengs meer uitgewerkt, zoodat men achter de nagenoeg vrijstaande figuren van den vóórgrond nog andere op den achtergrond plaatste. Ghiberti maakte gebruik van het reliëf bij de vervaardiging van zijne bronzen deuren, doch dit werd overdreven door Algardi en zijne navolgers. Thorwaldsen keerde, bepaaldelijk in den „Alexandertogt”, tot den zuiveren Griekschen stijl terug; doch na hem heeft de schilderachtige rigting nogmaals de overhand verkregen. Vermaarde reliëfs zijn geleverd door Canova, Rauch, Freund, Engelhardt, Schievelbein enz. De Grieken beschilderden de reliëfs en gaven daaraan den naam van anaglypha.
