Ponsard (François), een verdienstelijk Fransch tooneeldichter, geboren den 1sten Junij 1814 te Vienne in het departement Isère, studeerde te Parijs en te Lyon in de regten, hield zich daarenboven bezig met poëzij — hij vertaalde bijv. reeds in 1834 den „ Manfred” van Byron — en verwierf weldra grooten roem door zijn voor Rachel geschreven treurspel: „Lucrèce”, waarin hij tot de vormen van het klassieke Fransche treurspel terugkeerde. Het stuk werd den 22sten April 1843 met grooten bijval in het Odéon opgevoerd. Minder groote toejuiching verwierf zijn „Agnès de Méranie”, doch zijn „Charlotte Corday (1850)” des te meer. Hij werd beschouwd als het hoofd van eene nieuwe dichtschool, en men stelde de Ponsardisten tegenover de romantische Hugolâtres.
Intusschen hebben zijne treurspelen ai de gebreken der klassieke school, zonder zich door hare goede eigenschappen te onderscheischeiden. Zijne taal is dikwijls die van het blijspel, en tegen de eenheid van handeling wordt door hem evenzeer gezondigd als door de volgelingen der romantiek. Hij neemt het historisch costuum in acht, maar het ontbreekt hem aan historischen zin, en zijn pathos is veeleer opgeschroeidheid dan warm gevoel. Ten eene male mislukt is zijn „Ulysse(1852)”, met koren en muziek van Gounod. Later heeft hij zich bij het blijspel bepaald en door het stuk: „L’honneur et l'argent (1853)” een zetel in de Académie verworven. Voorts vermelden wij van hem: „Horace et Lydie (1847)”, — „La bourse (1854)”, — „Ce qui plait aux femmes (1860)”, — „Le lion amoureux (1866)” — en „Galilée (1867); vooral de laatste drie werden met ongemeenen bijval ontvangen. Hij overleed te Parijs den 7den Julij 1867, en zijne „Oeuvres complètes" zijn in 1867 in 3 deelen uitgegeven.
