Polybius, een beroemd Grieksch geschiedschrijver, geboren omstreeks het jaar 202 vóór Chr. te Megalópolis in Arcadië, vormde zich onder zijn vader, den strateeg Lycortas en diens vriend Phïlopoemen tot een staatsman en veldheer, en nam weldra ijverig deel aan de zaken van het Achaeïsch Verbond. Hij behoorde tot de partij van Philopoemen, die de zelfstandigheid van den Bond zocht te handhaven en tevens iedere botsing met de Romeinen wilde vermeden zien. De Bond hield zich derhalve in den oorlog tegen Perseus onzijdig. Niettemin werden na het eindigen van dezen strijd 1000 aanzienlijke Achaeërs, en onder deze ook Polybius, in 167 naar Rome gebragt, waar zij 16 jaren gevangen bleven.
Polybius werd er o. a. in het huis van Aemilius Paullus zeer gastvrij ontvangen, gaf' onderwijs aan diens zonen en was weldra een boezemvriend van Scipio Aemilianus. In 151 keerde hij voor korten tijd naar zijn vaderland terug en vergezelde voorts Scipio naar Afrika, waar hij de verovering en de verwoesting van Carthago bijwoonde. Gedurende het beleg onderzocht hij op last van Scipio met de vloot de noordelijke en westelijke kusten van Afrika. Inmiddels was ook in Griekenland de oorlog uitgebarsten, eindigende met eene volkomene onderwerping des lands. Toen nu Polybius zich met den meest mogelijken spoed derwaarts begaf, kon hij wel is waar de verwoesting van Corinthe en de herschepping van Griekenland in een Romeinsch wingewest niet verhinderen, maar hij slaagde er toch in, het rampzalig lot der overwonnenen te verbeteren. Het schijnt, dat hij zich daarna uitsluitend gewijd heeft aan het opstellen van zijn geschiedwerk, waartoe hij onderscheidene reizen ondernomen had, vooral in Klein-Azië, Egypte, Opper-Italië, het zuiden van Gallië en Spanje. Na het verzamelen van vele bouwstoffen schreef hij zijn uitgebreid geschiedwerk in 40 boeken, waarin hij de geschiedenissen van 240—146 zamenvoegde, om duidelijk te maken, hoe de Romeinen in dat tijdperk de heerschappij hebben verkregen over de Middellandsche Zee.
Daarbij doet hij de reeks van oorzaken en gevolgen behoorlijk uitkomen, zoodat hij door velen als de eerste pragmatische geschiedschrijver wordt beschouwd. Wij bezitten de eerste 5 boeken in hun geheel, welke de inleiding en de geschiedenis tot aan den slag bij Cannae bevatten (216); — van de overige boeken zijn slechts fragmenten bewaard gebleven. Schoon een opregt bewonderaar van de grootheid der Romeinen, laat hij zich niet tot partijdigheid vervoeren. In het algemeen geeft zijn geschiedwerk getuigenis van uitgebreide kennis, grondig onderzoek en groote waarheidsliefde. Hij overleed omstreeks het jaar 122. Zijne geschiedenis werd o. a. uitgegeven door Dindorf (1866— 1868, 4 dln), — en van Heusde schreef: „De school van Polybius (1841)”.
