Od noemt men eene met electriciteit, magnetismus, warmte en licht vermaagschapte kracht, ontdekt, naar men verzekert, door vrijheer Karl von Reichenbach. Het od veroorzaakt volgens hem eene reeks van verschijnselen, welke wij met de zintuigen kunnen waarnemen, ofschoon wij daarvoor geene andere maat of reagens hebben dan onze zenuwen, en ook deze dan alleen, wanneer zij in een toestand van sensitieve prikkelbaarheid verkeeren. Personen in zoodanigen zenuwtoestand, sensitieven genaamd, ontwaren het od door middel van de tong en het oog, en wel met een polair verschil als eene aangename, koele of als eene hinderlijke, warme gewaarwording, naar gelang het uitvloeide uit de eene of de andere pool van magneten, kristallen, bewerktuigde wezens enz.
Alle sympathie vóór en antipathie tegen bepaalde personen, voorwerpen, kleuren enz. verklaart Reichenbach door het od, hetwelk als een lichtverschijnsel te voorschijn treedt aan de polen van een magneet of electromagneet, aan de polen van kristallen en bij elk scheikundig verloop, zoodat bijv. bij de verrotting der lijken van het kerkhof zich blinkende gedaanten op de versche graven vertoonen. Intusschen kan dat alles uitsluitend waargenomen worden door sensitieven. Tot deze behoorden niet alleen Reichenbach zelf, maar ook de kruidkundigen Unger en Endlicher, terwijl voorts Liebig en Berzelius zich aanvankelijk overtuigd hielden van het bestaan dier nieuwe natuurkracht. Reichenbach heeft zijne waarnemingen omtrent het od openbaar gemaakt in het geschrift: „ Physikalisch-physiologische Untersuchungen über die Dynamide des Magnetismus, der Elektricität u. s. w. in ihrer Bezichung zur Lebenskraft (2de druk, 1849, 2 dln)”, alsmede in zijne „Odisch-magnetische Briefen (1852)”. Verreweg de meeste natuurknndigen echter houden het od voor eene hersenschim, terwijl anderen het vereenzelvigen met het dierlijk magnetismus.
