Maxentius, Romeinsch keizer en een zoon van Maximianus, werd in 306 door de Praetoriaansche benden tot Keizer uitgeroepen en door het volk en den Senaat te Rome als zoodanig erkend, daar zij wegens het heffen eener belasting verbitterd waren op Galerius. Zelfs moest Severus, door Galerius tegen den nieuwen Keizer en diens vader uitgezonden, zich aan laatstgenoemde overgeven, en ook de pogingen, door Galerius zelven tot handhaving zijner magt aangewend, waren vruchteloos. Kort daarna ontstond er verdeeldheid tusschen Maxentius en zijn vader, en terwijl deze de wijk nam naar Gallië, leefde de Keizer in weelde en overdaad en maakte zich tevens aan velerlei gruwelen schuldig.
Daar een opstand in Afrika door zijne veldheeren spoedig gedempt werd, waagde hij het, den oorlog te verklaren aan Constantijn de Groote, onder voorwendsel, dat hij den dood zijns vaders wilde wreken: doch terwijl Constantijn oprukte naar Italië en aan de Romeinen bij Turijn en Verona de nederlaag toebragt, toefde Maxentius met een groot leger werkeloos te Rome. Eerst nadat Constantijn de onbewaakte bergpassen der Apennijnen was overgetrokken, rukte hij hem onberaden te gemoet, moest het onderspit delven in een grooten slag bij Pons Milvius (27 October 312) en verdronk in de Tiber.
