Larrey (Jean Dominique, baron), een verdienstelijk Fransch officier van gezondheid, geboren in Julij 1766 te Beaudeau bij Bagnères de Bigorre, studeerde te Toulouse en te Parijs, en deed als opperscheepsheelmeester op een fregat, hetwelk in 1787 naar Amerika vertrok, zijn eerste veldtogt. Na zijn terugkeer trad hij in dienst te lande, studeerde eenigen tijd te Parijs, en zag zich in 1792 benoemd tot tweede geneesheer aan het Hôtel des Invalides. In 1793 bewees hij aan het leger groote diensten door invoering der ambulance, terwijl hij zich tevens door dapperheid onderscheidde. Hij nam deel aan de expeditie naar Corsica, toefde eenigen tijd te Toulon, waar hij eene school voor heelmeesters stichtte, en vertrok in 1796 als hoogleeraar naar de geneeskundige school te Val-de-Grâce.
Napoleon riep hem in 1797 naar Italië en nam hem mede naar Egypte. In 1805 werd hij inspecteurgeneraal van de geneeskundige dienst in Frankrijk, maakte zich in de veldtogten der volgende jaren in de omgeving van Napoleon zeer verdienstelijk, waarvan laatstgenoemde een schitterend getuigenis aflegde, en zag zich tot groot-officier van het Legioen van Eer en tot baron verheven. Nadat hij gedurende de Honderd Dagen in zijne voormalige betrekking was hersteld, werd hij in den slag bij Waterloo gewond en gevangen genomen. Na de tweede Restauratie werd hij eerste heelmeester der Koninklijke garde en bleef lid van den algemeenen gezondheidsraad en chirurgijngeneraal van het Hôtel des Invalides, maar verloor eene jaarlijksche toelage van 3000 francs, hem door Napoleon toegelegd. Een besluit der Kamer 'gaf ze hem evenwel in 1818 terug. In 1836 legde hij zijne betrekking aan het Hôtel des Invalides neder, en overleed te Lyon den 25sten Julij 1842. Van zijne geschriften vermelden wij : „Sur les amputations des membres à la suite des coups de feu (3de druk 1808)”, — „Relations historiques et chirurgicales de l’expédition de l’armée de l’Orient (1803)”, — „Mémoires de médecine et de chirurgie militaire (1812—1818, 4 dln)”, —„Recueil de mémoires de chirurgie (1821)”, — en „Clinique chirurgicale exercée particulièrement dans les camps et les hôpitaux militaires depuis 1792 jusqu' en 1829 (1830—1836, 5 dln)”.
