Isthmus, eigenlijk elke smalle toegang, beteekent doorgaans eene landtong of landengte, en bij de Ouden bepaaldelijk de landengte bij Corinthe tusschen de Corinthische en Saronische Goli, — eene landengte, die den Peloponnesus met het vasteland van Hellas verbindt en wier doorgraving men tijdens de heerschappij der Romeinen meermalen, doch telkens met ongelukkig gevolg, beproefd heeft. Hier stond in de nabijheid van een pijnboomwoud een tempel, aan Poseidon (Neptunus) gewijd, waarin zich 4 vergulde paarden, aan weêrszijden daarvan een Triton en daarachter een wagen met de standbeelden van Poseidon en Amphitrite bevonden, welke voorwerpen van goud en ivoor vervaardigd waren. Niet ver van dezen tempel, bevond zich een theater en een renperk, afgebakend door witte steenen, alwaar aanvankelijk telkens na 3, toen na 5 jaar, vermoedelijk in den herfst, de Isthmische spelen (Isthmia) met grooten luister werden gevierd.
Volgens de sage waren deze door Sisyphus ter gedachtenis van den zeegod Melicertes ingesteld en door Theseus ter eere van den Isthmischen Poseidon vernieuwd, weshalve de Atheensche gezanten er de eereplaats bekleedden. Men hield er wedstrijden met paard en wagen, — voorts werden er liederen gezongen, door cither- en fluitspel vergezeld, en men gaf er later ook dramatische voorstellingen. Geheel Griekenland, met uitzondering van de Eleërs, nam daaraan deel, en de overwinnaars, met wier standbeelden men er den tempel van Poseidon versierde, werden met een krans van pijnboomtakken gekroond.
