Isendoorn

betekenis & definitie

Isendoorn (Gijsbert van), een Nederlandsch beoefenaar der wijsbegeerte, geboren te Ede in Gelderland den 3den December 1601, studeerde te Harderwijk, Franeker en Leiden, bezocht de voornaamste Fransche hoogescholen, alsmede de voornaamste steden in Italië, werd te Parijs licenciaat in de geneeskunde en keerde in 1629 naar de Nederlanden terug. In 1634 werd hij hoogleeraar aan het athenaeum te Deventer, in 1647 aan de hoogeschool te Harderwijk en overleed aldaar den 30sten April 1657. Hij was met groote gaven toegerust en behoorde tot de voorstanders der wijsbegeerte van Aristótéles. Van zijne geschriften vermelden wij: „Effatorum philosophicorum centuriae duae (1633; 2de druk 1642)”, — „Collegii philosophici Daventriensis pars prima (1636 en 1638, 2 dln)”, — „Compendium logicae peripateticae (1640)”, — „Physiologia peripatetica (1642 en later)”, — „Effatorum philosophicorum, quibus praesertim explicantur praedicabilia et praedicamenta, centuriae quinque (1643 en later)”, — Logica peripatetica (1645 en later)”, — Logica peripatetica per theoremata et quaestiones controversas scolastice traetatas (1649)”, — „Sermo academicus de noctis, amoris et vini usu atque abusu (1652)”, — „Medulla physicae generalis et specialis (1658)”, — en „Ethica peripatetica etc. (1659, na zijn dood uitgegeven)”.