Hackel (Ernst Heinrich), een verdienstelijk natuurkundige, geboren te Potsdam den 16den Februarij 1834, toonde zich reeds vroeg ongemeen ingenomen met de plantenkunde, studeerde te Berlijn en te Würzburg, volbragt ten behoeve der dierkunde wetenschappelijke reizen naar Helgoland en naar Nizza, promoveerde te Berlijn in de geneeskunde en legde in 1858 te Weenen het staatsexamen af als arts. Intusschen bemoeide hij zich niet met de practijk, maar legde zich met nieuwen ijver toe op de vergelijkende ontleedkunde, bezocht Italië en Sicilië, waarvan het prachtwerk „Die Radiolarien (1862, met atlas)” de vrucht was, en vestigde zich in 1860 als privaatdocent te Jena. Reeds in 1862 werd hij er buitengewoon en in 1865 gewoon hoogleeraar in de dierkunde. Menig eervol beroep naar elders wees hij van de hand.
Hij heeft zich vooral bepaald bg het onderzoek van de laagste klasse der zeedieren, en tot dat einde bezocht hij bij herhaling de kusten der Noordzee en der Middellandsche Zee. Voorts ging hij in 1866 eerst naar Engeland, waar hij Darwin leerde kennen, toen over Lissabon naar Madéra, Teneriffe, de Canarische Eilanden, Mogador en Tanger, en van hier over Cadix, Granada, Madrid en Parijs naar Duitschland terug. Hg schreef onder anderen: „Zur Entwickelungsgeschichte der Siphonophoren (Utrecht, 1869)”, — „Biologische studiën (1870, dl 1)”, — „Naturliche Schöpfungsgeschichte (1868 , 2de druk 1870)”, — en vooral „Generelle morphologie der Organismen (1866, 2 dln)”, — voorts nog: „Ueber Arbeitstheilung im Naturund Menschenleben (1869)”, — „Ueber die Entstehung und den Stammbaum des Menschengeslechts (1870)”, — en „Das Leben in den gröszten Meerestiefen (1870)”. Hij is een warm voorstander der theorie van Darwin.
