Elegie noemden de Grieken elk gedicht, dat uit eene afwisseling van hexameters en pentameters bestond. De inhoud is geëvenredigd aan die maat en bevat bij grooten hartstogt eene daaraan verbondene bespiegeling. In dien geest zijn de Grieksche en Latijnsche elegieën vervaardigd, alsmede de „Römische Elegien” van Göthe, en de „Spaziergang” en „Pompeji und Herculanum” van Schiller.
Toenemende sentimentaliteit hechtte later aan den naam elegie het denkbeeld van klaagzang. De elegie der Ouden is echter in het moderne leerdicht of in het lied te zoeken.
