Een Belgisch staatsman, geboren te Melle in Oost-Vlaanderen den 17den Junij 1807, hield zich vóór de omwenteling van 1830 uitsluitend bezig met bespiegelende studiën, huldigde zelfs de republiekeinsche theorie, bepaaldelijk die van Lamennais, en vormde zich allengs tot een practisch publicist in een regtzinnigen R. Katholieken geest.
Zijne medewerking aan het „Journal de Flandres” te Gent en aan de „Emancipation” te Brussel stelde zijne verdiensten in het licht, en in 1834 werd hij te Ath gekozen tot lid der Tweede Kamer. Hier ontwikkelde zich zijn talent als redenaar, en hij betoonde zich ijverig in het bevorderen der belangen van handel, nijverheid en volksopvoeding in België, zoodat hij in 1842 de betrekking verkreeg van gouverneur van de provincie Luxemburg en een jaar later die van minister van Openbare Werken. Nu arbeidde hij met kracht aan de voltooijing van het groote Belgische spoorwegnet, Na den val van Nothomb en de optreding van het kabinet Van de Weijer (1845) belastte hij zich met de portefeuille van Buitenlandsche Zaken en behield die tot aan de zegepraal der liberalen in 1847. Vóór zijne aftreding hadden de vrijzinnige burgers van Charleroi hem tot vertegenwoordiger gekozen, en hij was een ijverig aanhanger van de partij der R. Katholieke oppositie. In 1857 werd hij niet herkozen, doch twee jaar later zag hij zijn mandaat vernieuwd, ’t geen hij behield tot in 1864, toen eene Kamer-ontbinding hem daarvan beroofde ten gevolge zijner mislukte pogingen, om op democratisch-godsdienstigen grondslag een ministérie van de regterzijde te vormen. Hij stichtte in 1837 met Dedecker de „Revue de Bruxelles”, die tot in 1851 bleef bestaan. — Zijn broeder Victor Dechamps, geboren in 1811 en tot de orde der Redemptoristen behoorende, heeft zich als kanselredenaar grooten roem verworven. Hij schreef onder anderen „La question religieuse résolue par les faits (1860, 2 dln)”.
