Curare, Oerari of Woorara is een pijlgif, dat de inboorlingen van Zuid-Amerika, vooral van Guyana, bereiden uit het narcotisch sap van een aldaar te huis behoorenden braaknootboom (Strychnos guianensis), van den vergiftigen braaknootboom (Strychnos toxifera) en van eene slingerplant of liane, die door de inboorlingen maracoeri genaamd wordt. Alexander von Humboldt zag het bereiden aan den oever van de Opper-Orinoco, te Esmeralda. De strychnos-boom draagt er den naam van bejugo; men stampt er den bast der takken fijn, waarna men hem wrijft op den steen, die tot het vermalen van cassave dient. Uit de fijne vezelstof, met koud water bevochtigd, zijpelt nu het vergiftig, geel sap, hetwelk zijne kracht verkrijgt, wanneer het uitgedampt en met het slijmerig sap van den kirasaguéra-boom vermengd is.
Hiermede wordt het gekookt, en het verkrijgt alzoo de lijvigheid van stroop of teer. Daarin worden de pijlspitsen gedoopt, om ze vergiftig te maken. De kleinste wonde, daarmede toegebragt, is doodelijk voor menschen en dieren. Het vergif kan echter zonder bezwaar ingenomen worden; ja, het is als een uitmuntend maagmiddel zeer in trek, daar het alleen doodelijk werkt, wanneer het regtstreeks in aanraking komt met het bloed. De daarmeê vergiftigde pijlen worden op de jagt gebruikt, en om tam gevogelte te dooden, geeft men daaraan slechts een schram met zulk een wapen. De eigenlijke gifstof is een alkaloïde, hetwelk den naam van curarine draagt, waarmede onder anderen de beroemde Fransche physioloog Bernard zeer belangrijke proeven genomen heeft.
