Chabrias, een uitstekend Attisch veldheer, die zelfs door zjjne vijanden geprezen werd, verhief zijne geboortestad, door den Peloponnésischen oorlog uitgeput, op nieuw tot een hoogen trap van aanzien en welvaart. Nadat hjj in 390 vóór Chr. Athene tegen de vloten der Aegineten en Lacedemoniërs beveiligd had, stevende hij naar Aegina, om er de inwoners gestreng te tuchtigen.
In 387 ondersteunde hjj den Koning van Salamis bij het veroveren van Cyprus, verhinderde in 379 den aanslag der Spartanen op Theben, veroverde in het volgende jaar onderscheidene eilanden en behaalde met 60 schepen met 3 roeibanken eene belangrijke overwinning op de Peloponnésiërs. Door eene nieuwe wijze van vechten, namelijk door het voorste gelid op de ééne knie te doen vallen en alzoo met het schild op het andere been en met gestrekte speer den aanval van den vijand af te wachten, bezorgde hij aan de Thebanen de zegepraal op de Spartanen onder Agesilaus en legde de grondslagen voor de overwinningen bij Leuctra en Mantinéa. Men deed in die houding standbeelden ter zijner eere te Athene verrijzen, zoodat Lessing den kampvechter van Borghése voor een „Chabrias” houdt. Later streed hij met Sparta tegen Theben, dat zich de opperheerschappij over Boeotië wilde aanmatigen en beveiligde den Peloponnesus tegen een inval van Epaminondas doordien hij over de land-engte eene gracht deed graven en een wal opwerpen. Hij werd aangeklaagd wegens het verlies der stad Oropus, maar vrijgesproken, doch nu verliet hij (362) zijne vaderstad, om als admiraal van den Koning van Egypte tegen Perzië te strijden. Vier jaren later keerde hij terug, voerde in den Bondgenooten-oorlog het bevel over eene expeditie tegen onderscheidene oproerige eilanden en steden, en sneuvelde in een zeegevecht vóór Chios. Hjj was de laatste voorspoedige veldheer van Athene, dat vervolgens zijne magt en vrijheid meer en meer zag verdwijnen. Ook Demósthenes vermeldt den lof van Chabrias.
