dichter: de keiharde sport die wielrennen heet, bracht ook zachte wielerpoeten in beroering, en niet de minste. De Vlaming Willie Verhegghe bijvoorbeeld maakt klassieke gedichten over alles wat los en vast zit in het wielrennen; de Nederlander Jan Kal schreef de mooiste wielersonnetten ter wereld, waaronder het ondertussen gecanoniseerde 'Dichten is fietsen op de Mont Ventoux' (in Fietsen op de Mont Ventoux, 1974) en Jeroen Wielaert was op zijn manier uitermate inventief met het combineren van gedicht en racefiets. Huisdichter Cornelis publiceerde in 2004 Over waaierloze wegen, een lichtvoetige hommage aan een pak wielergoden. Herman Gorter werd in zijn Mei uit 1889 wild van het wielrennen:
Zoals twee wielrenners: die doen hun stalen
Raderen wieleren dat licht rondspat,
De cirkels draaien en het witte pad
Glijdt weg: ze loeren op elkanders wielen
En trappen vastberaden, in hun zielen
Is nijd en haat, voor 't doel de ene wint,
Maar de ander haalt weer in en rijdt verblind
Van wanhoop hem voorbij.
