In de eerste plaats noemt men een dik touw, dat men verkregen heeft door drie andere touwen ineen te draaien, een kabel.
Een electrische of telefoon-kabel is weer wat anders. Die bestaat meestal uit één of twee of meer metaaldraden, die van elkander (bijv. door rubber) geïsoleerd zijn (zie: Isolatie) en waaromheen weer een isolerend materiaal zit. Tegenwoordig gebruikt men veelal een geïmpregneerde papier-isolatie. Om de metaaldraden wikkelt men dan papier, dat in olie gedrenkt is; tussen verschillende van aldus omwonden draden brengt men jute, om de ruimten op te vullen en dan schuift men het geheel weer in een loden buis, opdat geen water in den kabel kan dringen. Om de loden buis brengt men dan nog weer enige lagen materiaal aan. Onder Isolatie vind je de afbeelding van de doorsnede van zo’n kabel, die op soortgelijke, schoon niet precies dezelfde, wijze is samengesteld.
Het leggen van kabels, speciaal van zeekabels, is een lastig werkje, dat met veel overleg moet geschieden. Er zijn dan ook speciale schepen gebouwd voor het leggen en nazien van die kabels. Meestal bevinden de kabels zich op grote rollen in het midden van het schip. Over de leidrollen voert men den kabel nu naar het achterschip en daar legt men den kabel één slag over de rem trommel. Door zijn gewicht loopt de kabel, als hij eenmaal buiten boord is, van zelf af; met een bandrem, die op de remtrommel bevestigd is, kan men nu voorkomen, dat dit aflopen te snel geschiedt.
Wanneer een kabel gebroken is, moet men hem eerst met een dreg of een anker opvissen. Jullie begrijpen, dat dit niet zo’n eenvoudig werkje is, vooral niet als de kabel diep ligt of in 't zand is weggezakt, dan kan dat werk soms weken duren. Ook als de zee onstuimig is, kan men geen kabels leggen of controleren; daarvoor moet men wachten tot het weer goed en de zee kalm is.
