Wanneer je een van je jongere broertjes of zusjes voor ’t eerst uit school haalt en je vraagt aan een onderwijzeres, die je daar ziet staan, of dit „de bewaarschool” is, tien tegen één, dat ze je beleefd maar beslist verbetert door te zeggen: „geen bewaarschool, maar fröbelschool”.
De meeste leerkrachten vinden ’t niet prettig, dat over de voorbereidende scholen gesproken wordt als over „bewaarscholen”, ’t Klinkt net, of de kinderen hier alleen maar „bewaard” worden, vinden ze. En het voorbereidend onderwijs staat tegenwoordig op een zo hogen trap, dat van alleen maar „bewaren” geen sprake meer is.
Een van degenen, die tot die ontwikkeling wel het meest hebben bijgedragen, is Friedrich Fröbel geweest, een Duits opvoedkundige, die leefde van 1782—1852. Hij werd geboren te Oberweissbach in Thüringen, studeerde in de wiskunde en natuurwetenschappen en werd in 1805 leraar aan een school te Frankfort a.d. Main. Hij legde zich hier vooral toe op de opvoedkunde volgens de denkbeelden van Pestalozzi — zie aldaar — en stichtte in 1816 een eigen school. Zijn denkbeelden over de opvoeding vonden in den beginne veel tegenkanting, maar toch slaagde hij erin vooral het onderwijs aan heel jonge kinderen — later naar hem fröbelonderwijs genoemd — op hoger plan te brengen. Hij stichtte de z.g. „kindertuinen”, waar voor het eerst door een harmonische afwisseling van spelletjes en knutselwerkjes de kinderen nuttig werden beziggehouden.
Ook in ons land hebben zijn denkbeelden veel toepassing gevonden, vandaar de naam fröbelschool, die je bijna altijd hoort en die het ouderwetse bewaarschool helemaal heeft verdrongen!
