Van den Russischen romanschrijver Fedor Michajlowitsj Dostojewski (1821—1881) heb je natuurlijk wel eens gehoord. Hij had een veelbewogen leven.
Oorspronkelijk werd hij opgeleid voor officier van de genie, maar een jaar na zijn aanstelling nam hij ontslag, om zich geheel aan de letteren te kunnen wijden. Hij sloot zich in 1847 aan bij de revolutionnairen en werd in 1849 met een dertigtal anderen gevangen genomen en ter dood veroordeeld.
Op het schavot werd deze straf veranderd in verbanning. Dostojewski ging nu voor vier jaar naar Siberië.
Hij schreef over dezen vreselijken tijd van zijn leven later het boek „Herinneringen uit een dodenhuis”. Feitelijk was hij na de vier jaar verbanning veroordeeld tot levenslangen militairen dienst, doch bij de troonsbestijging van Czaar Alexander II werd hij uit den dienst ontslagen.
De nawerking van het lijden in Siberië is hij nooit te boven gekomen, zijn karakter bleef somber, wantrouwend en in zichzelf gekeerd. Bovendien leed hij aan een ernstige zenuwziekte.
Zijn romans zijn vol somberheid en ziekelijk aandoende stemmingen; zij kenmerken zich door zielkundige ontleding, fijne opmerkingsgave en verheven gedachten. De voornaamste werken van Dostojewski zijn wel „Schuld en Boete”, „De Gebroeders Karamazov” en „De Idioot”.
