Een crematorium is de inrichting, waarin de lichamen van overleden personen kunnen worden verbrand.
Vroeger kwam, ook in de tegenwoordige Christelijke landen, overal, naast het begraven van de lijken, het verbranden er van voor. Het Christendom verzette zich uit geloofsovertuiging tegen dit verbranden en zo werd het gedurende eeuwen de gewoonte, de lijken te begraven.
Eerst in het laatst der 19de eeuw gingen weer stemmen op, om lijken te verbranden. De voorstanders voerden vooral als redenen voor lijkverbranding of crematie aan, dat de begraafplaatsen in de moderne steden een grote belemmering vormen en dat verbranden veel zindelijker en hygiënischer is dan begraven.
De tegenstanders vinden echter, dat het verbranden oneerbiedig is ten opzichte van den dode en hebben hiertegen nog andere, zuiver godsdienstige, bezwaren.
Degenen echter, die hun doden laten verbranden, hebben dit eerste bezwaar ook wel gevoeld en daarom maakt men van de crematie een grote plechtigheid en wordt de as in een urn bijgezet.
In ons land kwam in 1914 een crematorium op de begraafplaats Westerveld bij Driehuis, ten Noorden van Haarlem, tot stand. Hoewel de lijkverbranding eigenlijk niet overeenkomstig de Nederlandse wet is, bleek deze zoveel leemten te bevatten, dat het verbranden toch niet belet kon worden.
Het verbranden geschiedt als volgt:
De kist, waarin de overledene zich bevindt, wordt in een stenen oven gebracht, die witgloeiend gestookt wordt. De hete gassen verteren dan het lichaam geheel. Slechts de as van de beenderen blijft over en deze wordt in een urn bewaard.
