Spinazie (Spinacia oleracea) geldt als een zeer gezonde groente, die als bladmoes gegeten wordt. Van speciaal belang is hier het hooge gehalte aan ijzerverbindingen. Dit is in vergelijking met andere groenten bijzonder hoog. Bovendien is spinazie rijk aan vitaminen (A, B en C).
De groente is goed bestand tegen koude en kan soms in Januari of Februari reeds gezaaid worden. Als herfst- of winterspinazie dient een soort, die nog veel sterker is; deze wordt in begin September gezaaid, ’s Zomers wordt ook blad gesneden van de zoogenaamde Nieuw-Zeelandsche spinazie. Spinazie heeft, dank zij den rijkdom aan organische ijzerverbindingen, invloed op de vorming van de bloedkleurstof. Vaak verkiest men dan ook deze groente of spinazienat als bijvoeding voor zuigelingen. Moedermelk bevat evenals alle andere melksoorten zeer weinig ijzerzouten. Tegen het spenen is de ijzerreserve, die het kind met de geboorte meekreeg geheel uitgeput. Er moet nu een nieuwe bron zijn en als zoodanig kan het spinazienat uitstekend dienst doen. Ook de groene kleur onderscheidt zich eenigszins van ander bladgroen.
Zeer merkwaardig is, dat dit bladgroen zich gemakkelijk aan andere spijzen meedeelt, zoodat spinazie ook als kleurende groente dienst kan doen. De groente leent zich voortreffelijk om in den vorm van purée opgediend te worden. Ook kan spinazie uitstekend met vet samengaan. Door het combineeren met eieren, kan de voedingswaarde van de groente aanzienlijk verhoogd worden. Spinazie heeft de tot nog toe niet verklaarde eigenschap om de secretie van maagsap buitengewoon te stimuleeren. Het eenige nadeel is, dat deze groente ook een weinig oxaalzuur bevat, dit wordt echter weer grootendeels genivelleerd door een belangrijk gehalte aan kalk.
De gemiddelde samenstelling wordt als volgt opgegeven: water 89 %, eiwit 3,8 %, vet 0,5 %, koolhydraten 3,6 %, ruwvezelstoffen 1 %, voedingszouten 2 %.
