(sneeuwwitte kleurstof, ook „zinkbloemen” genaamd), is eene uitgebreid toegepaste, door uitwendige invloeden (zooals zwavelwaterstofgas, zwaveldampen) onaantastbare, zeer bestendige, witte verfstof, als olieverf zeer geschikt, doch meer olie dan loodwit hierbij vereischte. Het dekkend vermogen is in verhouding tot het gewicht minstens even groot als dat van het loodwit.
Als waterverf is zinkwit minder bruikbaar. Op vochtige plaatsen pakt het zinkwit spoedig samen, vormt korrels en klonten, welke zich ter nauwernaad voor olieverfdoeleinden laten fijnwrijven, ook verliest het bij lang opbewaren zijne dekkracht. Volgens de theorie zouden 32,2 dln. zink, 40,2 dln. zinkwit moeten leveren, doch in de praktijk verkrijgt men uit het in den handel voorkomende zink veel minder, daar dit laatste veel gebonden koolstof bevat. Vervalscht zinkwit of beter gezegd, produkten der ertsovens, welke onder de bepaalde benaming „zinkwit” door deze laatste worden afgeleverd en naast zinkoxyde tevens bijmengsels van andere .stoffen bevatten, zijn tot nu toe niet voorgekomen, wel worden echter in den handel dikwijls met waterstof vervalschte fabrikaten aangetroffen. Zuiver zinkwit moet in zoutzuur en verdund zwavelzuur volkomen kunnen oplossen, dus ook zooveel mogelijk zwavelzuur Bary.1 (zwaarspaath) vormen.Zie omtrent verdere litteratuur: Bersch, Fabrikation der Mineral- und Lackfarben (2de dr., Weenen 1894), Genteler, Lehrb. der Farbenfabrikation (2de dr., Brunswijk 1880), Micrezinski, Die Erd-, Mineral- und Lackfarben (4de dr., Weimar).
