fransch schrijver, in 1809 te Pontarlier in het dep. Doubs geb., maakte zich in de letterkundige wereld bekend door de uitgave van Esquisses poêtiques (1830).
Later werkte hij vooral voor de „Revue de Paris”, de „France littéraire” en de „Revue Germanique”. In 1839 werd hij leeraar in de buitenl. letterkunde te Rennes, maar keerde in 1840 te Parijs terug, waar hij een aanstelling ontving tot bibliothecaris bij het ministerie van onderwijs en in 1846 van conservator bij de bibliotheek van Ste. Geneviève. M. maakte zich inzonderheid naam door zijn geschriften over Duitschland en de duitsche letterkunde. Tot deze behooren Etudes sur Goethe (1835) en vertalingen van Coethe, Schiller, Hoffmann en anderen. Als vruchten zijner reizen verschenen, behalve zijn mededeelingen omtrent het noorden, Langue et littérature islandaises (1838), Ristoire d’Islande (1837), Ristoire de la littérature en Danemark et en Suède (1839). Van zijn romans werden Les fiancés du Spitzberg (1858) en Gazida (1860) door de Academie bekroond en worden Les mémoires d’un orphelin (1864) bijzonder geroemd.
