gr., beteekent eigenlijk het bij of naast geschrevene, en was bij de Ouden een teeken, dat de grammatici en critici gebruikten voor de interpunctie of ook om daarmede onechte woorden en plaatsen in de schriften der klassieken aan te wijzen. Ook noemde men aldus in de gr. treur- en blijspelen de streep aan den rand, die met een punt voorzien was, om daarmede de aandacht te vestigen op de met elkander overeenkomende deelen van het koor.
Later duidde men door P., evenals ook thans nog, kleine afdeelingen in wetten en wetenschappelijke werken aan, om het overzicht en de aanhaling gemakkelijk te maken. Voor deze plaatst men dan het teeken § met een doorloopend nummer.
