hongaarsch schilder, geb. 10 Oct. 1846 te Munkacs, overl. 1 Mei 1900, was eerst schrijnwerker, oefende zich zelf in de schilderkunst, bezocht voor korten tijd de kunstacademie te Weenen en genoot later te München het onderricht van Franz Adam. Van hier ging hij naar Düsseldorf, waar Knaus en Vautier hem bijstonden.
In 1870 maakte hij naam door zijn aangrijpend stuk: De laatste dag van een veroordeelde, waarop een ander groot doek, Oorlogstijden, volgde. In 1872 vestigde M. zich te Parijs, waar hij eerst hoofdzakelijk tooneelen uit het hong. volksleven schilderde (In de bank van leening, Het afscheid van den rekruut, De dorpsheld e. a.). Na 1876 gaf hij ook tooneelen we.er uit de Parijsche salons, die zich door meer helder en levendig koloriet onderscheiden van zijn vroegere, in sombere tonen gewerkte stukken (Vaders verjaardag, In het atelier, enz.). In 1877 verwierf hij op de wereldtentoonstelling te Parijs de eeremedaille met zijn historisch stuk: Milton zijn dochters het Verloren Paradijs dikteerende. Voorts verschenen van M. nog: Christus voor Pilatus, Christus aan het kruis, De laatste oogenblikken van Mozart. Ook in de decoratieve schilderkunst behaalde hij roem, o. a. door de plafondschildering voor het museum van kunsthistorie te Weenen, De triomf der kunsten.
