(lat.) het oudste middel van executie in het romeinsch recht tegenover schuldenaars, hetwelk daarin bestond, dat de aanklager den beklaagde voor den praetor bracht. Betaalde de beklaagde niet terstond, of vond hij geen betalenden verdediger (vindex), dan werd hij door den praetor aan den schuldeischer toegewezen (addictus) als slaaf wegens schuld en kon door deze na 60 dagen in slavernij aan vreemden verkocht of zelfs gedood worden.
M. i. werd ook in bepaalde gevallen toegestaan, als de schuldenaar nog niet veroordeeld was. Later liet men dezen strengen maatregel varen, men stond vooral den schuldenaar toe zich te verdedigen en aldus den aanklager tot een nieuw proces te noodzaken. Ten slotte verdween deze instelling geheel uit het romeinsche recht (zie Poetelische wet).
