Empiricus

betekenis & definitie

gr., geleerde door ervaring, onderzoeker, vorscher, die alleen aan het ervarene wetenschappelijke waarde toekent, uitsluitend op ervaring (gr., empirie) bouwt, een a priorischen grondslag der kennis ontbeerlijk acht. Empirici werden oudtijds die geneeskundigen genoemd, die in tegenstelling der dogmatische school, welke hare kunst op bespiegeling en algemeene theoriën wilde opbouwen, den door Hippocrates aangewezen weg der ondervinding volgden, doch zich echter ook dikwijls in den strijd met hunne tegenpartij tot onwetenschaplijke, eenzijdige opvatting lieten mecsleepen. Hunne school bestond ongeveer van 280 v. C. tot in de 2de eeuw n. C.: haar stichter was Philinus van Cos, zij ging te niet met haren zeer gevierden leeraar Theudas van Laodicea.