Betula pendula: Een inheemse boom die van nature meerdere stammen vormt en maximaal 20 meter hoog wordt. Jonge exemplaren hebben een mooie witte bast die afbladdert.
Later is de schors gegroefd, gespleten en dik. De kleur is dan grauw tot zwart. De jonge twijgen zijn aanvankelijk viltig behaard, na enige tijd ruw. Ze zijn donker roodbruin van kleur en hangen sierlijk af. De knoppen zijn langwerpig. De bladeren zijn heel verschillend van vorm: ruitvormig tot bijna ovaal en 3-7 cm lang.
De top is toegespitst, de bladvoet wigvormig. De bladrand is dubbel gezaagd. Als de bladeren net zijn uitgelopen, voelen ze wat kleverig aan. De bovenzijde is mat glanzend en frisgroen van kleur, de onderzijde is wat lichter. De vrij lange bladstelen zijn ruw. De bloei van deze berk vindt tegelijk met de ontluiking van de bladeren plaats.
De manlijke katjes zijn 3-6 cm lang. Ze zijn de hele winter al duidelijk zichtbaar. De zogenaamde vruchtkatjes (de vrouwelijke dus) staan eerst zo ongeveer rechtop en later hangen ze. Ze zijn 1 à 2 cm lang. Later worden de vruchten gevormd. Zaden kiemen op vochtige grond heel gemakkelijk en zaailingen kunnen dan zo massaal aanwezig zijn, dat ze een plaag vormen (heidevelden).Er bestaat van Betula pendula een aantal belangrijke cultivars. 'Laciniata' is een sierlijke boom van 10 tot 15 meter hoog, waarvan de bladeren diep zijn ingesneden, zodat een fijne structuur ontstaat. 'Fastigiata' groeit zoals de naam al aangeeft zuilvormig, maar zakt later wat uit. Opvallend is dat de twijgen en takken gedraaid zijn, wat vooral een fraai wintersilhouet oplevert. 'Tristis' is een treurvorm met een doorgaande kop. De bast blijft lang wit.
Zeer aparte verschijning. De hierboven afgebeelde 'Youngii' is de meest geschikte vorm voor de tuin. Deze wordt ook wel prieelberk genoemd. Soms hangen de takken tot op de grond. 'Purpurea' is een kleine berk met purperkleurig tot roodbruin blad.
