Vee van Laban of tuig van Laban noemen we mensen die ons niet veel waard zijn en wier gedrag we sterk afkeuren. De uitdrukking ‘vee van Laban’ is van bijbelse oorsprong: in het boek Genesis van het Oude Testament lezen we hoe Jakob, zoon van Isaak, tweemaal zeven jaar voor zijn oom Laban moet werken om zich een vrouw (Rachel) en een kudde kleinvee te kunnen verwerven.
Dit laatste geschiedt door een list, zoals Jakob in een droom wordt voorzegd. Aan Laban vraagt Jakob hem de gespikkelde en gevlekte dieren onder het kleinvee als loon te geven. In Genesis (30 : 37; 41-42) lezen we hoe de sterke dieren Jakob toevallen, terwijl de zwakke dieren het ‘vee van Laban’ vormen:Toen nam Jakob zich verse takken van populieren, amandelbomen en platanen, en schilde daarop witte strepen door het wit aan de takken te ontbloten. Hij legde de takken, die hij geschild had, in de troggen, in de drinkbakken, waar het kleinvee kwam drinken, vlak voor het kleinvee; en zij werden bronstig, als zij kwamen drinken. Was het kleinvee bronstig geworden bij de takken, dan wierp het gestreepte, gespikkelde en gevlekte jongen. (...) En telkens, als het sterkste kleinvee bronstig werd, legde Jakob de takken voor het kleinvee in de troggen, opdat zij bij de takken bronstig zouden worden. Maar als het kleinvee zwak was, legde hij ze er niet in; aldus waren de zwakke dieren voor Laban en de sterke voor Jakob.
