Wie grote tranen stort zonder werkelijk verdriet te hebben, schreit krokodilletranen. Van oudsher hebben krokodillen de reputatie gehad vals en onbetrouwbaar te zijn.
Reeds in de klassieke oudheid wilde het volksgeloof dat de krokodil het huilen van een kind nabootst om zijn prooi naar zich toe te lokken, om vervolgens bij het vastgrijpen van deze prooi grote tranen te storten. Bredero (1585-1618) schreef eens de volgende regels waarin van geveinsde droefheid sprake is:‘Ghy weent wel, dochter, ja, soo doet de Cocodril Wanneer hy menschen vanght of yemandt heeft te wil.’ (Spreekwoorden, Zutphen 1943, nr. 1283).
