Een klein kind dat nog niet alleen kan gaan en staan, moet aan de leiband lopen zo heette het tenminste in vroeger tijden; wij zouden nu zeggen: het kind moet een toom of looptuigje dragen. De banden waarmee eertijds het kind aan de leiband liep werden op de rug aan de kleding vastgemaakt of met banden om het lijfje gesloten.
Soms droegen de kinderen bij het leren lopen ook een valhoed, een hoedje met opgevulde rand, zodat ze bij een val het hoofd niet zouden bezeren.De overdrachtelijke betekenis van deze zegswijze is duidelijk: een volwassene die aan de leiband loopt, schikt zich gedwee naar de richtlijnen die een ander voor hem heeft uitgestippeld.
