Mime, oftewel pantomime, is een theatervorm waarbij acteurs enkel met hun lichaamstaal, gebaren en mimiek een verhaal uitbeelden.
Het woord pantomime stamt af van het Griekse ‘pantomimos’ wat, vrij vertaalt, alles imitator betekent. De kunstvorm mime is al duizenden jaren oud. De Griek Lucius Livius Andronicus (284 v. Chr. – 207 v.Chr.) is de bedenker van deze vorm. Het woord ‘pantomime’ stamt waarschijnlijk af van de Griekse danser Pantomimus.
Door de eeuwen heen is de techniek bekender geworden. Zo zaten er mimeonderdelen in stukken van William Shakespeare en was het onderdeel van het genre commedia dell’arte, wat een 16e en 17e eeuw een vorm van improvisatietheater was.
In de 19e eeuw werd mime nog bekender en belangrijker. De stomme film kwam op. Dit waren films zonder geluid. De acteurs in de film moesten dus een verhaal vertellen met enkel lichaamstaal, gebaren en mimiek. Filmster Charlie Chaplin is bekend geworden door zijn pantomime in stomme films.
Een uitgesproken pantomime stijl is gebruikt bij de Duits expressionistische films begin 20e eeuw. Lichaamstaal en gezichtsmimiek is in dit genre overdreven en uitvergroot.
Typisch voor een pantomimespeler is de zwart-witte kleding en het gezicht dat voor de helft zwart en voor de helft wit is geschminkt. Tegenwoordig hebben pantomimespelers geen make-up op en maken ze vocale geluiden, terwijl dit vroeger niet gebruikelijk was.
