De Inquisitie was een kerkelijk instituut ter bescherming van het ‘zuivere geloof’. Deze rechtbank van de Katholieke Kerk spoorde ketters op en veroordeelde deze voornamelijk de doodstraf.
Het woord inquisitio betekent in het Latijns onderzoek. De volledige naam van de rechtbank luidde Inquisitio haereticae praviatis, dat onderzoek naar de perversiteit van de ketterij betekent. Deze rechtbank spoorde ketters op, deed onderzoek naar het straffen van ketters en legde vervolgens deze straffen ook op. Niet alleen de Katholieke Kerk had een Inquisitie. Zo bestond van 1478 tot 1834 de Spaanse inquisitie, en van 1542 tot 1965 de Romeinse inquisitie.
Opmerkelijk aan de processen was dat deze niet geleid werden door de beschuldigingen door een partij maar juist door eigen onderzoek van de rechtbank.
De eerste inquisitors, ook wel onderzoekers, werden door de keizers Theodosius de Grote en Justinianus benoemd. Dit gebeurde van 379 tot 565 voor Christus. In de Vroege Middeleeuwen was er wat verwarring over het doen en laten van de Inquisitie, omdat er met redelijk veel openheid over de inhoud van de leer werd gesproken. Hierdoor waren er verschillende interpretaties. Deze onduidelijkheden werden pas in de elfde eeuw weggenomen omdat de Kerk als grote Europese koninkrijken de ideologieën en doelen beter definieerden.
Dit resulteerde tot afwijzing van corruptie en verwereldlijking binnen de Kerk. Ook groepen die andere ideologieën nastreefden, werden afgewezen.
