Type gitaar dat in het groepsgeluid zorgt voor de lage partijen in een bandarrangement. Een basgitaar heeft standaard vier snaren die een stuk dikker zijn dan die van een gewone, electrische gitaar.
Voor de basgitaar gelden dezelfde principes als voor de elektrische gitaar. Ook hier is er onderscheid tussen enkelspoels- (Fender) en dubbelspoels-elementen (Gibson, Music Man), oftewel dat tussen 'dun' en 'vet'. Veruit de meeste bassisten spelen met ‘single coils’. Belangrijker is dan ook het onderscheid tussen de twee bekendste typen van Fender, de Precision Bass en de Jazz Bass, oftewel het verschil tussen 'ronken' en 'knorren'. De Precision heeft midden op de slagplaat twee kleine elementjes die elk twee snaren versterken en staat bekend vanwege een lekker zwaar ronkend geluid. De Jazz Bass heeft één element voor alle snaren dat dichtbij het brugzadel is geplaatst, waardoor een duidelijk gedefinieerd knorrend geluid ontstaat. De zogenaamde PJ-bassen, met een Jazz Bass- en een Precision-element verenigen beide kwaliteiten in zich. Meer nog dan bij de gitaar is er bij de basgitaar sprake van verschillende merken met een eigen geluid, veroorzaakt door het gebruikte hout, de soorten elementen en de al dan niet aanwezige actieve elektronica. Drie noemenswaardige afwijkende typen zijn de 5-snarige bas, de fretloze bas en de elektro-akoestische bas. De basgitaar heeft lange tijd een ondergeschikte rol in de popmuziek gespeeld. Pas door inventieve, melodieuze bassisten als Paul McCartney en Brian Wilson en met de opkomst van de funk (James Brown, Sly Stone, The Meters) en reggae kreeg de basgitaar een prominentere rol in het geluidsbeeld.
