Dichotomie - (Gr. „dicha”, in tweeën en „temnein”, snijden), 1) log. term voor de indeeling van een hooger begrip (genus) in twee lagere begrippen (species). B. v. lichamen in levende en niet-levende. Zie INDEELING.
2)(plantk.). Wanneer een as van een plant zich zoodanig in tweeën deelt, dat de beide nieuwe assen gelijkwaardig zijn, spreekt men van dichotomie. Het verschijnsel komt bij lagere planten veel voor, maar is bij hoogere planten zeldzaam; daar zijn de beide nieuwe assen niet gelijkwaardig, zoodat zijdelingsche vertakking optreedt.
3) (sterrekunde), bij Venus en Mercurius de schijngestalte, waarbij juist de helft der schijf verlicht is, bewijs, dat de planeet zich in grootste elongatie bevindt. Bij de maan is de d., wat men in het dagelijksch leven eerste of laatste kwartier noemt.
