[→P.→Zeeman], een magneto-optisch effect. Een lichtbron, waarvan men het uitgezonden licht met behulp van een spectroscoop onderzoekt, wordt tussen de polen van een krachtige elektromagneet geplaatst.
De lichtbron kiest men zodanig, dat het waargenomen spectrum een lijnenspectrum is, b.v. een vlam, waarin keukenzout wordt verdampt. Bij inschakeling van het magneetveld wordt elke lijn van dit spectrum in een aantal andere lijnen gesplitst. Van lichtstralen die loodrecht op de richting van het magneetveld worden uitgezonden (transversaal Zeeman-effect), wordt de bewuste spectraallijn in drieën gesplitst (triplet). Hiervan staat de middelste op dezelfde plaats als de oorspronkelijke lijn vóór het aanbrengen van het magneetveld. Deze middelste component is gepolariseerd in een richting evenwijdig aan het magneetveld. De beide andere componenten van het drietal staan aan weerskanten op gelijke afstand van de eerste en zijn loodrecht op het magneetveld gepolariseerd.
De afstand van de lijnen blijkt evenredig met de sterkte van het magneetveld te zijn. Het Zeeman-effect leidde tot de hypothese van de elektronenspin van Uhlenbeck en Goudsmit. Het Zeeman-effect wordt gebruikt o.a. voor de bepaling van magnetische velden aan de oppervlakte van de zon en sterren.
