o. (-weren), tegenstand, verdediging, m.n. in rechten: verdediging tegen een ingestelde rechtsvordering: zijn verweer schriftelijk voordragen.
Volgens het beginsel van de concentratie van het verweer moet gedaagde alle excepties en zijn antwoord ten principale tegelijk aanvoeren (principaal). Op dit beginsel zijn enkele uitzonderingen. De gedaagde die in eerste aanleg al of niet verweer heeft gevoerd, kan in hoger beroep nieuwe weren ten principale voeren, tenzij deze in het geding in eerste instantie zijn gedekt (door hem ondubbelzinnig prijsgegeven). Evenals de eiser zijn eis moet de verweerder zijn verweer motiveren. Hij kan dus niet volstaan met hetgeen de eiser stelt, te ontkennen. Hij besluit zijn verweer met een conclusie tot niet-ontvankelijkverklaring van eiser in zijn vordering, althans ontzegging daarvan, met veroordeling van eiser in de proceskosten.
