(SALT), onderhandelingen tussen de VS en de USSR ter beperking van de →strategische wapens. De VS en de USSR beschikken in ruime mate over deze wapens.
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn m.n. door de VS en de USSR een aantal voorstellen gedaan om de aanmaak van kernwapens te beperken of zelfs geheel stop te zetten. De voornaamste belemmeringen voor het tot stand komen van een algemeen akkoord zijn: 1. het wederzijds wantrouwen in eikaars integriteit ten aanzien van gedane beloftes;
2. de wederzijdse controle.
Inmiddels werd een aantal verdragen gesloten met het oog op de beperking van het gebruik van kernwapens in bepaalde gebieden, te weten het verdrag inzake het Zuidpoolgebied (1959); het Kernstopverdrag inzake het verbod van bovengrondse kernproeven (1963); het verdrag inzake de denuclearisatie van Latijns-Amerika (1967); het verdrag inzake beginselen die de activiteiten van staten bij de exploratie en het gebruik van de kosmische ruimte (de maan en andere hemellichamen) regelen (1967); het →Non-proliferatieverdrag betreffende de niet-verspreiding van kernwapens (1969); het verdrag inzake het verbod nucleaire wapens op de zeeen oceaanbodem te plaatsen (1970).
Onder invloed van de moderne technologische ontwikkelingen neemt het risico toe dat de balance of terror (het evenwicht door angst) verstoord zal kunnen worden. Dit gevaar wordt ingezien door beide partijen en heeft ertoe geleid dat er sinds 1969 voorbereidende besprekingen zijn gevoerd: SALT. Men wil voorkomen dat de capaciteit van de ene partij om na een aanval met onkwetsbare wapens terug te slaan, vervangen wordt door de capaciteit van de ander om door een eerste aanval de strategische wapens van de tegenstander vrijwel geheel te vernietigen (waarbij wat nog aan offensieve wapens over mocht zijn kan worden vernietigd door het eigen anti-raketstelsel). Op basis van een machtsevenwicht kunnen betrokken partijen wellicht tot een oplossing komen. Op 26.5.1972 werden te Moskou aan aantal akkoorden bereikt, waaronder één ter beperking van raketafweersystemen (Anti-Ballistic Missile Systems) en een interimovereenkomst inzake beperking van strategische offensieve wapens (SALT-I). Deze interimovereenkomst zou vijf jaren gelden in afwachting van een meer omvattende overeenkomst.
De intentie daartoe kwam in 1973 (Washington) en 1974 (Vladivostok) ter sprake. Desondanks heeft het zeven jaar geduurd voordat op 18.6.1979 de SALT-II overeenkomst kon worden gesloten. Het akkoord omvat:
1. een verdrag met een looptijd tot eind 1985;
2. een protocol met een looptijd tot eind 1981;
3. een intentieverklaring waarin partijen zich uitspreken voor een verdere vermindering van de aantallen wapens in de toekomst en voor kwalitatieve beperkingen.
Het verdrag bevat verbodsbepalingen en bepalingen inzake maximum aantallen (plafonds) met betrekking tot intercontinentale raketten (ICBM) en hun lanceerinrichtingen, raketten met meervoudige richtbare kernladingen (MIRV’S), zware bommenwerpers, en kruisvluchtraketten (cruise missiles). Voorts wederzijdse rapportageverplichtingen met betrekking tot het lanceren van ICBM’S voor vluchten die de landsgrenzen overschrijden. Typerend voor SALT-II zijn de talrijke definities van de verschillende wapensystemen, teneinde misverstanden te voorkomen. Het SALT-II-akkoord moet nog door de VS worden geratificeerd alvorens in werking te kunnen treden. →afschrikking.
