m. (-s), geschreven regels voor reclamemakers, door de reclamewereld zelf opgesteld, ter bescherming van het publiek tegen misleiding en ter bevordering van het peil en de goede smaak van de reclame.
(e) Het meest bekend zijn de Ned. Code voor het Reclamewezen, bestaande uit twaalf gedragsregels, en de Belg. Code voor Reklame. Deze code is goedgekeurd en aanvaard door negen organisaties die op het reclameterrein werkzaam of belanghebbend zijn. Iedereen in Nederland die bezwaren heeft tegen welke reclame-uiting in gedrukte vorm dan ook, kan een klacht indienen bij de Reclame Code Commissie te Amsterdam. In België kan dat sinds 1974 bij de Jury voor Eerlijke Praktijken inzake Reklame. Deze commissie (die ook zelf initiatief kan nemen) kan bij een gegronde klacht een aanbeveling doen aan betrokken partijen ofwel een openbare aanbeveling, waarbij de naam van de betrokkene wordt vermeld, een algemene aanbeveling (waarbij de naam van de betrokkene niet wordt vermeld) als algemene richtlijn voor andere adverteerders e.d., tenslotte ook een veroordeling waaraan echter geen directe consequenties worden verbonden. Tegen de uitspraak is beroep mogelijk bij het College van Beroep.
Volgens de reclamecode behoort elke reclame-uiting in overeenstemming te zijn met de wet, de waarheid en met de eisen van goede smaak en fatsoen. Reclame-uitingen behoren naar vorm en inhoud zodanig te zijn dat zij het vertrouwen in de reclame of het reclamewezen niet schaden, niet strijdig zijn met de openbare orde of de goede zeden, het algemeen belang niet schaden. Een reclame-uiting moet door opmaak, presentatie en inhoud duidelijk te onderscheiden zijn van redactionele tekst, mag niet appelleren aan gevoelens van angst of bijgelovigheid zonder te rechtvaardigen redenen, mag geen enkele misleiding bevatten omtrent prijs, inhoud, herkomst, samenstelling, eigenschappen of doelmatigheid van een aangeboden artikel of dienst, terwijl het vermelden of aanhalen van getuigschriften, attesten of verklaringen op juistheid en waarheid dient te berusten en niet op misleidende of verwarring stichtende wijze mag geschieden. Duidelijk dient te worden vermeld door wie het artikel of de dienst wordt aangeboden. Reclame-uitingen dienen in overeenstemming te zijn met recent aanvaarde inzichten van wetenschap en techniek. Waar over ‘garantie’ wordt gesproken, behoren omvang, inhoud, tijdsduur en betekenis van die garantie op duidelijke en bevattelijke wijze te worden uitgedrukt. Het is ongeoorloofd het publiek in verwarring te brengen omtrent herkomst van de reclame-uiting. Reclame die kennelijk geheel of gedeeltelijk tot kinderen wordt gericht, mag niets schadelijks in woord en beeld bevatten of speculeren op hun onkunde of natuurlijke goedgelovigheid. De reclame dient niet alleen naar de letter, maar evenzeer naar de geest van haar bepalingen te worden toegepast. Bijzondere vormen van reclame vragen bijzondere regels: b.v. reclame-uitingen voor geneesmiddelen en geneeswijze (die tevens in overeenstemming dienen te zijn met de aanwijzingen van de Keuringsraad Openlijke Aanprijzing Geneesmiddelen en Geneeswijzen), prospectussen en andere publikaties inzake cursussen, postorderreclame, reclame waarin huurkoop-, afbetalingof andere voorwaarden voor consumentenkrediet zijn vermeld, reclame betreffende vormen van sparen, leningen en investeringen, beleggingen en onroerend goed en reclame voor thuiswerk. Behalve de reclamecode e.d. kent de reclamewereld ook ongeschreven regels die veelal ook gelden in andere sectoren van de maatschappij, wettelijke regelingen, waaronder art. 1401 BW (onrechtmatige daad), art. 328 WStr (veroorzaking van schade aan een concurrent door misleidende voorlichting), en voorschriften voor de Ned. etherreclame (bepalingen omtrent de inhoud van radioen televisiecommercials), waarop de →Reclameraad toezicht houdt. Voor België: →Raad voor de Reklame. LITT. Stichting Reclame Code, Wat mag en niet mag in de reclame (z.j.).
