[→Eng., verkorting van popular art], m., moderne richting in de beeldende kunst die alledaagse voorwerpen tot een kunstwerk samenvoegt.
(e) Het verschijnsel pop-art deed zich voor het eerst voor in Groot-Brittannië met de tentoonstelling This is to-morrow (1956), naar de titel van het werk van de Engelsman R.Hamilton. Hiermee kwam een reactie tegen het →abstract expressionisme tot uiting, hetgeen een hernieuwde drang naar het figuratieve impliceerde. Vooral echter betekende de popart de aanknoping op artistiek vlak met het alledaagse, met de nieuwe werkelijkheid, waaraan de amerikanisatie, de welvaartsmaatschappij, reclame en seks ten grondslag liggen. In de VS ontplooide deze kunstrichting zich dan ook het best. Nauw verbonden met de pop-art is het →nouveau réalisme. De pop-art werd ca. 1962 de belangrijkste kunststroming.
Hij ontstond uit het grootstedelijk milieu en getuigde van een nieuw bewustzijn — al dan niet kritisch of ironiserend — van de gewijzigde verhouding tussen maatschappij en mens, tussen mens en dingen. De belangrijkste vertegenwoordigers zijn: in de VS: J.Johns, R.Rauschenberg, R.Lichtenstein, A.Warhol, T.Wesselman, C.Oldenburg, J. Rosenquist, G.Segal, J.Dine; in Groot-Brittannië: E.Paolozzi, R.Smith, R.B.Kitaj, P.Blake, D.Hockney, A.Jones, P.Phillips, P.Caulfield. LITT. M.Amayo, Pop as art, a survey of the new super realism (1965); L.R.Lippard, Pop art (1966); J.Russell en S.Gublik, Pop art redefined (1969); F. Pluchart, Pop-art et cie (1972); B.Hahn-Woernle, Pop-art (1974).
