in Nederland:
1. verkoping waarbij iedereen kan bieden en die geschiedt aan de meest biedende (veiling);
2. verkoping als onder ten overstaan van een openbaar ambtenaar (rechter, notaris of deurwaarder). De wet schrijft dikwijls voor dat een verkoop openbaar moet zijn en wel in de zin als onder
2. aangeduid, dit ter bescherming van alle belangen die bij de verkoop en de opbrengst van het verkochte betrokken zijn.
B.v. goederen van een nalatenschap die verkocht moeten worden in het belang van de boedel (b.v. om schulden te voldoen) of om tot een verdeling te komen (art. 1122 BW; de rechter kan toestemming geven tot een andere wijze van verkoop dan te overstaan van een notaris, art. 691 WBv); verkoop door de pandhouder (art. 1201 BW; ook hier is met rechterlijke toestemming een andere wijze van verkoop mogelijk, art. 1202 BW); verkoop door de eerste hypothecair schuldeiser krachtens het door hem daartoe gemaakte beding (art. 1223 lid 2 BW; verkoop ten overstaan van een notaris); executoriale verkoop van roerend goed (artt. 462-474 WBv; ter overstaan van een deurwaarder); een executoriale verkoop van onroerend goed (artt. 514-537 j BWv). Deze laatste openbare verkoop moet volgens de wet in principe plaatsvinden ter terechtzitting van de rechtbank, waar alleen procureurs en notarissen kunnen bieden. In de praktijk vindt meestal deze executoriale verkoop ook plaats ten overstaan van een notaris, nadat aan de rechtbank gevraagd is te bevelen dat de verkoop ten overstaan van een door haar aan te wijzen notaris zal geschieden. Een openbare verkoop die ingevolge wettelijk voorschrift plaatsvindt, moet steeds geschieden volgens de plaatselijke gebruiken. Er zijn bij onroerend goed m.n. verschillen ten aanzien van het aantal zittingen: een of twee, en ten aanzien van de wijze van veilen: bij opbod of afslag of tweemaal bij opbod enz. In het algemeen kan een openbare verkoop als onder 1. van roerend lichamelijke zaken, wanneer die plaatsvindt bij opbod, opbod en
afslag en of alleen afslag, alleen plaatsvinden ten overstaan van notarissen of deurwaarders.
In België heeft een openbare verkoop plaats ten overstaan van een ministerieel officier (notaris of gerechtsdeurwaarder) en in sommige gevallen zelfs onder voorzitterschap van de vrederechter. Uitgaande van de veronderstelling dat bij openbare verkoop een zo hoog mogelijke, althans een reële prijs zal worden bereikt, legt de wet in talrijke gevallen (vrijwel overeenkomstig als in Nederland) de verplichting op, zulks ter bescherming van verkoper, de verkoop in het openbaar te houden. Bepaalde verkoop van onroerende goederen en van roerende goederen wordt resp. geregeld door artt. 1186-93 en artt. 1194-1204 Ger. Wbk.
