o. (-en), aan de kust, ook op eilanden en ondiepten opgerichte lichtof vuurtorens en lichtbakens; algemene oriëntatielichten voor de scheepvaart.
(e) De idee van kustlichten is al heel oud. Het oudste lichtbaken is de tot Zeven Wereldwonderen behorende vuurtoren op het eiland Faros bij Alexandrië, gebouwd ca.280 v.C. Thans zijn er een paar duizend, waarvan bijna duizend met een zichtgrens van 20 of meer zeemijl (1 zeemijl = 1,852 km) en enkele tientallen met een zichtgrens van ruim 30 zeemijl.
Oorspronkelijk bestond de lichtbron uit een houtof kolenvuur, later werd het een olielamp, waardoor het mogelijk werd met behulp van optische middelen (➝fresnellens) het licht te bundelen en te richten. Toen volgden gasen elektrische verlichting. Met dit laatste kwam de mogelijkheid intermitterende, draaiende lichtbundels op te wekken en zo elk licht een eigen karakter te geven; het bemannen van de vuurtorens werd overbodig en men kon volstaan met automatische bediening op afstand en periodieke inspectie. De posities van kustlichten zijn op de zeekaarten aangegeven en het karakter, de periodieke flikkeringen, is te vinden in de lichtenlijst van het desbetreffende land.
In Nederland behoort kustverlichting, met betonning en bebakening, kustwacht, visuele winden stormwaarschuwingsdienst en walradardienst, en het loodswezen tot één onder het Ministerie van Defensie (Marine) ressorterende dienst.
Voor de kustlichten zijn in België de Technische diensten van het Ministerie van Openbare Werken verantwoordelijk die nauw samenwerken met de Technische diensten van het Bestuur van het Zeewezen en van de Binnenvaart van het Ministerie van Verkeerswezen.
