v., het meten met een interferometer.
(e) Interferometrie wordt in de sterrenkunde bedreven om diameters van sterren en afmetingen van radiobronnen te meten (in hoekmaat). Ook wordt de interferometrie gebruikt voor het bepalen van de posities van de componenten van nauwe dubbelsterren ten opzichte van elkaar. Indien men in staat is om in verschillende punten op bekende afstanden van elkaar de aankomst van lichtsignalen van één bron coherent waar te nemen, dan kan uit het meten van de correlatie of coherentiegraad tussen de lichtsignalen, de helderheidsverdeling over het oppervlak van de bron gevonden worden door een Fouriertransformatie. In het radiogebied is het tegenwoordig mogelijk om met afstanden tussen de telescopen van duizenden kilometers een ruimtelijk oplossend vermogen op een bron te behalen van ca. 0,01" (" = hoekseconde). In het visuele gebied zijn met de interferometrie de diameters van een 30-tal sterren gemeten met een nauwkeurigheid van ca. 0,0001". Het grootste aantal sterren is gemeten met de zgn. intensiteitsinterferometer te Narrabri, Australië. Deze werkt door het correleren niet van de lichtsignalen zelf, maar van de ruis afkomstig na detectie van ieder van de lichtsignalen.
