[Lat., in zich verblijvend, niet overschrijdend], bn., term in de filosofische taal voor het wezen dat geheel en al of gedeeltelijk in eigen bestaan vertoeft en uiteraard of ten dele dit eigen bestaan tot doel van zijn activiteit neemt, in tegenst. met transcendent.
(e) God is het zuiver immanente wezen. De mens is een gedeeltelijk immanent en gedeeltelijk transcendent zijnde. De gedachtengang in deze existentialistische beschouwingen is, dat de mens (in tegenstelling tot God) een onaf wezen is, dat telkens weer zichzelf overschrijdt en nieuwe (levens)ontwerpen maakt. Het begrip immanent wordt in de klassieke filosofie echter in een geheel andere zin gebruikt en wel bij de vraag naar de verhouding van God ten opzichte van de wereld. Dan is God (christelijk opgevat) wel degelijk naast immanent ook transcendent, omdat Hij de wereld overschrijdt.
