[Jap., de buik opensnijden], o., een Japanse vorm van zelfmoord, die door de Japanners bij voorkeur als seppoekoe (dezelfde betekenis) wordt aangeduid.
(e) Het harakiri is eind 10e eeuw in het kader van de feodale erecode ontstaan (→Boesjido, →samoerai). Het harakiri werd voltrokken door een kort zwaard in de linkeronderbuik te steken en naar rechts te trekken. Daarna werd het zwaard in de maagstreek gestoken en naar beneden getrokken; tenslotte werd de strot doorgesneden. Van de 16e — 19e eeuw was het een voorrecht van ter dood veroordeelde samoerai, de doodstraf zelf te mogen voltrekken door harakiri. Deze vorm van zelfmoord werd o.a. gemotiveerd door gezichtsverlies (schaamte) en eerherstel. Daarnaast was er de beweegreden van trouw (wanneer een keizer of generaal stierf volgden een aantal getrouwen hem via harakiri).
Verder was er nog harakiri als enige gedisciplineerde vorm van protest tegen superieuren, en om krijgsgevangenschap te vermijden. Na de Tweede Wereldoorlog nam het aantal zelfmoorden in Japan absoluut en relatief toe, maar het aandeel van harakiri daarin was gering (minder dan l’%). LITT. J.Seward, Hara-kiri (1968); N.L.Farberow (red.), Suicide in different cultures (1975).
