v./m. (-en), 1. soort van grond die in een gebied wordt aangetroffen;
2. het samenstel van materialen waaruit een bodem is samengesteld ⓔ.
ⓔ De grondsoorten worden ingedeeld, uitgaande van de componenten: minerale delen, organische stof, korrelgrootte en koolzure kalk. Men kwam zo tot de indeling: zeeklei, rivierklei, leem, löss, laagen moerasveen, hoogveen en afgegraven hoogveen. Gelijke grondsoorten zijn op gelijke manier ontstaan of afgezet; in deze klassieke zin is zeeklei een andere grondsoort dan beekbezinking. Op de ➝bodemkaart staan veel meer onderscheidingen dan genoemde grondsoorten. Hiervoor wordt niet meer de term grondsoorten gebruikt, maar kaarteenheden (➝bodemtype). Onder grondsoort wordt bij de Ned.
Stichting voor Bodemkartering verstaan het materiaal van iedere laag uit een ➝bodemprofiel afzonderlijk met zijn uiteenlopende kenmerkende eigenschappen. Zo kan zeeklei bestaan uit lichte zavel, terwijl in de ondergrond zeer fijn zand kan voorkomen (beide textuuraanduidingen).
LITT. H. de Bakker en J. Schelling, Systeem van bodemclassificatie voor Nederland, de hogere niveaus (1966).
