v., het proces van fossiel worden.
Het belangrijkste bij fossilisatie is het optreden van bescherming tegen afbraak van het organisme. In de meeste gevallen bestaat de bescherming uit bedekking door sediment. Met enige uitzondering verdwijnt alle organische stof door rotting en oxidatie en blijven minerale bestanddelen over. Binnen het sediment treden bij organismen dikwijls fysisch-chemische processen op: holtenopvulling door een mineraal, rekristallisatie, verkiezeling (omzetting naar SiO2), verkalking (omzetting naar CaCO3), pyritisatie (omzetting naar FeS2), verkoling (relatieve toename van het koolstofgehalte). Vetten en weefsels kunnen worden omgezet in wasachtige stof. De organische structuur blijft bewaard indien het organisme totaal van de lucht wordt afgesloten en de omgeving ongunstig is voor anaërobe bacteriën.
In permafrostbodems kunnen organismen in een natuurlijke diepvries terecht komen. De grootste kans op fossilisatie hebben organismen met een mineraal skelet, die leven in een omgeving waar de sedimentatie sneller gaat dan afbraakprocessen, m.n. in meren, moerassen en sommige zeebekkens.
