Niet iedereen is een werker van het eerste uur. Edward Bach leidde een gerieflijk leven, een society dokter op deftige stand.
Want Harley Street in Londen is van oudsher bevolkt door artsen met forse bankrekeningen. Bach was bovendien een bacterioloog van formaat. Niemand heeft ooit durven beweren dat zijn totaal andere visie op de geneeskunde uit onwetendheid geboren werd. Op zijn veertigste kapte hij opeens met zijn gewone werk en sloeg hij nieuwe wegen in. Hij gaf het ‘bloemen houden van mensen’ een heel nieuwe afmeting. Van oudsher zijn bloemen al met bepaalde stemmingen in verband gebracht.
Er zijn altijd bloemen geweest die men aan blijde mensen op een bruiloft schonk en andere die aan treurende lieden op een begrafenis werden gegeven. Voor Bach was dat niet zó maar een sleur. Bloemen bevatten iets dat diep in iemands binnenste ingrijpt en zijn gemoedsgesteldheid omschakelt. En als elke ziekte begint met een weeffoutje in iemands geest, moet ook dáár de therapie beginnen. Bach ontdekte achtendertig middelen en bouwde daar een complete geneesmethode omheen. Wie de jaartallen achter zijn naam bekijkt beseft dat hij vrij jong gestorven is.
