(Gr. = dageraad), Griekse personificatie van de dageraad, dochter van Hyperion. Bij Astraeus was zij de moeder van de winden.
Zij schaakte o.a. Cephalus en Tithonus, bij welke laatstgenoemde zij moeder was van Memnon. De dauw beschouwde men als Eos’ tranen over Memnons dood; de Romeinen noemden haar Aurora.ICONOGRAFIE Gewoonlijk ziet men Eos op Griekse vazen afgebeeld met vleugels, en in rijk gewaad; ook wel rijdend in een vierspan met gevleugelde paarden. Op een amphora van Execias (ca. 530 v. C.) in het Vatic. museum staat Eos treurend bij het lijk van Memnon en op een schaal van Calliades en Duris (ca. 490 v. C.) draagt de gevleugelde Eos de dode held in haar armen; een geliefd onderwerp is de roof van Cephalus: een archaïsch reliëf van Camirus (6de eeuw v. C.), stelt Eos voor, zich voorthaastend met de kleine Cephalus in de armen: op de fries van het altaar te Pergamon (2de eeuw v.C.j, rijdt zij te paard voor Helius uit. Uit later tijd is bekend o.a. de Aurora van Guido Reni.
Zie Hyperion, Astraeus, Cephalys, Tithonus, Memnon
