Hulpmiddel, in de zangkunst, om door het verdonkeren der vocalen, bij hooge tonen, een ruwen, schreeuwerigen klank te vermijden. Het wijzigen bijv. van a tot ao, van o tot o-oe, etc.
De grens, waar, in den omvang der stem, moet worden overgegaan van den onveranderden klinker tot het „dekken" is niet met zekerheid te trekken. Zij is o.a. afhankelijk van de stem soort en de beoogde expressie. In het algemeen gebruiken Italianen en Franschen de gedekte tonen minder dan de Duitschers. Sommige Fransche methodes spreken, voor het begrip „dekken" van „arrondir" of „sombrer" der vocalen. Indien het dekken teveel of te onpas (bijv. op te lage tonen) wordt gebruikt, krijgt de stem een dof, klankloos timbre. Voorzichtigheid en goede smaak kunnen hier slechts den juisten weg aanwijzen. In het algemeen wordt het „dekken" bij mannenstemmen, speciaal bariton en tenor, vaker gebruikt dan bij vrouwenstemmen. Verwant met het dekken is de menging der vocalen. Het dekken zelf wordt soms gedefinieerd als een constante menging van de eigenlijke vocaal met den klinker oe.De physiologische werking van het dekken bestaat hierin, dat het strottenklepje meer naar achteren wordt verplaatst, het strottenhoofd hierdoor meer wordt afgedekt en in een gemakkelijker, minder gespannen stand wordt gebracht.
Zie verder de verschillende zangmethodes.
